Beleggen met wetenschap

NOBELPRIJSWINNAAR 1981

James Tobin

James Tobin heeft zich onder meer beziggehouden met beslissingsproblemen. Zijn bijdrage kunnen we samenvatten als het inzicht dat beleggers alleen bereid zijn meer risico te nemen als dit wordt gecompenseerd door een hoger verwacht rendement. De mate waarin een belegger meer risico neemt, wordt dus bepaald door zijn risicohouding.

NOBELPRIJSWINNAAR 1985

Franco Modigliani

De bijdrage van Modigliani en Miller gaat over de manier waarop ondernemingen zijn gefinancierd. Een andere belangrijke bijdrage is de studie naar dividenduitkeringen door ondernemingen. Zij concludeerden dat het al of niet uitkeren van dividend geen invloed op de waarde van de onderneming voor de verschaffers van het eigen vermogen.

NOBELPRIJSWINNAAR 1990

Harry Markowitz

In de jaren vijftig publiceerde Markowitz een artikel getiteld ‘Portfolio Selection’, waarin hij uitlegde hoe een belegger door middel van diversificatie risico kan reduceren. Deze publicatie vormt de grondslag van de zogenaamde Moderne portefeuilletheorie (MPT). Met dit inzicht is het mogelijk om bij een gegeven risico het verwachte rendement van een beleggingsportefeuille te optimaliseren. In 1990 won Markowitz de prijs van de Zweedse Rijksbank voor economie.

NOBELPRIJSWINNAAR 1990

Merton Miller

De bijdrage van Miller en Modigliani gaat over de manier waarop ondernemingen zijn gefinancierd. Een andere belangrijke bijdrage is de studie naar dividenduitkeringen door ondernemingen. Zij concludeerden dat het al of niet uitkeren van dividend geen invloed op de waarde van de onderneming voor de verschaffers van het eigen vermogen.

NOBELPRIJSWINNAAR 1990

William F. Sharpe

Het Nobelcomité noemde Sharpe’s bijdrage aan de ontwikkeling van het Capital Asset Pricing Model (beter bekend als CAPM). Bij de ontwikkeling van het CAPM, bouwde Sharpe voort op het werk van Markowitz. William Sharpe is daarnaast vooral bekend geworden om de door hem ontdekte Sharpe-ratio en zijn wereldberoemde artikel, genaamd ‘The Arithmetic of Investment Expenses’. Hierin legt hij uit welke vernietigende invloed kosten hebben op vermogensopbouw.

NOBELPRIJSWINNAAR 1997

Myron Scholes

Myron Scholes ontving in 1997 de Nobelprijs voor de Economie, samen met Robert C. Merton, voor hun bijdrage aan het ontwikkelen van de Black-Scholes-Merton formule. Dit model maakte het mogelijk om opties en andere derivaten nauwkeurig te waarderen, waardoor financiële markten transparanter en efficiënter werden. Voor beleggers is dit baanbrekend geweest: het bood inzicht in hoe risico’s geprijsd worden en legde de basis voor hedgingstrategieën en portefeuilletechnieken die helpen om risico’s te beheersen en rendementen te optimaliseren op een rationele manier.

NOBELPRIJSWINNAAR 1997

Robert C. Merton

Robert C. Merton won in 1997 de Nobelprijs voor de Economie, samen met Myron Scholes, voor hun werk aan de waardering van opties en andere derivaten. Zij ontwikkelden het beroemde Black-Scholes-Merton model, waarmee beleggers en financiële instellingen risico’s beter kunnen doorrekenen en beheersen. Voor beleggers is dit belangrijk omdat het laat zien hoe markten risico waarderen en prijzen bepalen, en het vormt de basis van moderne financiële modellen die portefeuilles efficiënter en rationeler helpen samenstellen. Mertons werk benadrukt dat financiële beslissingen niet op gevoel moeten worden genomen, maar op wetenschappelijk inzicht in risico en rendement.

NOBELPRIJSWINNAAR 2002

Daniel Kahneman

Professor Kahneman heeft in 2002 de Nobelprijs ontvangen voor zijn onderzoek naar het effect van emoties op beleggingsresultaten. In het kort is zijn conclusie:

Emoties hebben een zeer negatieve invloed op beleggings­resultaten.

NOBELPRIJSWINNAAR 2013

Eugene Fama

Eugene Fama ontving in 2013 de Nobelprijs voor zijn efficiënte marktyhypothese. De belangrijkste kenmerken zijn:

• Alle beschikbare informatie en verwachtingen zijn verwerkt in de marktprijs.
• De marktprijs vormt de meest nauwkeurige benadering van de intrinsieke waarde.
• Prijsveranderingen worden veroorzaakt door onvoorziene gebeurtenissen.
• De markt kan soms een verkeerde prijs vaststellen, maar het is niet mogelijk om systematisch verkeerde prijzen te vinden.

WETENSCHAPPER

Kenneth French

Kenneth French is een vooraanstaand financieel econoom, vooral bekend door zijn samenwerking met Eugene Fama aan het Fama-French drie-factorenmodel. Dit model breidde het traditionele CAPM uit door te laten zien dat niet alleen marktrisico, maar ook bedrijfsomvang (small vs. large caps) en relatieve prijs (value vs. growth) belangrijke verklarende factoren zijn voor rendement. Voor beleggers is zijn werk essentieel omdat het inzicht geeft in welke structurele eigenschappen van aandelen hogere verwachte rendementen opleveren. Dit vormt een belangrijke wetenschappelijke basis voor evidence-based beleggen, waarbij portefeuilles gericht worden opgebouwd rond deze bewezen rendementsfactoren.

WETENSCHAPPER

Robert Novy-Marx

Robert Novy-Marx is een gerenommeerd financieel econoom, vooral bekend om zijn onderzoek naar de winstgevendheidsfactor. Hij toonde aan dat bedrijven met een hoge operationele winstgevendheid – onafhankelijk van hun marktwaarde of waardering – gemiddeld hogere rendementen behalen. Deze winstgevendheidsfactor werd later toegevoegd aan het Fama-French model en versterkte het academische bewijs dat bepaalde bedrijfskenmerken structureel bijdragen aan beleggingsrendement. Voor beleggers is zijn werk belangrijk omdat het laat zien dat niet alleen waarde en grootte, maar ook winstgevendheid een essentiële rol speelt bij het samenstellen van portefeuilles met een hoger verwacht rendement op de lange termijn.